Cyjanotypia jest starą techniką fotograficzną, dającą charakterystyczne odbitki w kolorze pruskiego błękitu.To technika światłoczuła polegająca na poddawaniu soli żelaza działaniu promieni UV. Cyjanotypia szybko zyskała uznanie jako niedroga metoda reprodukcji fotografii, dokumentów, map i planów (stąd nadal używany w architekturze termin „blueprint”, czyli „niebieska odbitka” oznaczający plan). Sławę zyskała również dzięki Annie Atkins i innym biologom-badaczom, którzy używali tej techniki do katalogowania próbek roślin – były to pierwsze w historii fotogramy!

Każda naturalna powierzchnia może być poddana działaniu roztworu światłoczułego używanego w cyjanotypii, w tym jedwab, bawełna, wełna, konopie, len, płótno, papier, skóra i drewno.

Cyjanotypia jest nietoksyczna i nie stanowi zauważalnego ryzyka dla zdrowia. Oczywiście, należy zawsze uważać na ryzyko połknięcia, wdychania i kontaktu ze skórą w czasie używania odczynników i tkanin w tej technice.